To miejsce pochówku znajduje się w pobliżu Via Appia, tuż przy Porta San Sebastiano (wejście od ulicy 9 via di Porta San Sebastiano) w obszarze obejmującym kilka kompleksów pogrzebowych. Grobowiec odkryto przypadkowo w 1614 r. Nowe odkrycie miało miejsce w 1780 r. Przez właścicieli ziemi, na której znajduje się grobowiec. Należał do jednej z najstarszych i najsłynniejszych rodzin patrycjuszowskich epoki republikańskiej, Cornelii Scipiones. Grobowiec został wykopany z tufu na początku trzeciego wieku pne i składa się z kwadratowego pomieszczenia z czterema dużymi filarami pośrodku oszczędzonymi przez tuf, które dzielą pokój na cztery galerie. Sarkofagi zostały umieszczone w przestrzeniach wykopanych specjalnie dla nich wzdłuż ścian i filarów. Sarkofag założyciela rodziny Lucius Cornelius Scipio Barbatus, konsul w 298 pne (którego oryginał znajduje się obecnie w Muzeach Watykańskich), znajduje się na końcu głównego korytarza przed wejściem. Około połowy drugiego wieku grobowiec został powiększony przez wykopanie mniejszego jednoosobowego pokoju obok pierwszego. Z tego okresu pochodzi również fasada zewnętrzna. Składa się z wysokiej podstawy z uformowaną ramą i jest zwieńczona perspektywą sześciu półkolumn, które obramowały trzy nisze, w których prawdopodobnie umieszczono posągi poety Ennius, Scipio Africanus i Scipio Aemilianus. Podstawa została ozdobiona obrazami scen historycznych i stylizowanym motywem fali. Pozostają ślady dekoracji. Trzy łukowate drzwi otwierają się na tej samej podstawie: ślepe drzwi (teraz zastąpione przejściem prowadzącym do średniowiecznego kalwarku, który częściowo uszkodził grobowiec), centralne drzwi prowadzące do bardziej starożytnego grobowca i drzwi po prawej ( tylko jeden zachował się), który ma dostęp do nowszego grobowca. Gdy rodzina Cornelii Scipiones wymarła na początku imperium, grób został ponownie wykorzystany w epoce julijsko-klaudyjskiej (początek pierwszego wieku naszej ery) przez ich spadkobierców Cornelii Lentuli, którzy używali niektórych loculi do kremacji.