Pierwotnie zbudowany w C. IV, kościół zawdzięcza swoją nazwę tradycji martyrologii czterech rzymskich żołnierzy, którzy odmówili uwielbienia Esculapio i pięciu rzeźbiarzy z Panonii, wspólników z żołnierzami. Z tego powodu kościół podlega szczególnemu nabożeństwu przez kamieniarzy i rzeźbiarzy z marmuru. Klasztor z trzeciego wieku, prawdopodobnie określił najbardziej sugestywny marmurowy rzeźbiarz, jaki kiedykolwiek pozostawiono w Rzymie, oraz Oratorium San Silvestro, które, znane z dekoracji z freskami z C. XIII, pokazuje, pośród pozostałych, epizody z legendy o Costantino. Zespół budynków nadal pokazuje surowy charakter, jaki miał w średniowieczu, kiedy był używany jako bastion obronny dla pobliskiej bazyliki San Giovanni e del Patriarchio. Wnętrze to typowa średniowieczna bazylika z trzema nawami podzielonymi antycznymi kolumnami granitowymi, z korynckimi kapitelami kompozytowymi. Szeroka apsyda pochodzi z pierwotnego kościoła, którego środkowa nawa była tak duża jak cały rzeczywisty kościół. Z nawy głównej wchodzi się do łaskawego klasztoru, w którym znajduje się ogród, zbudowany w 1120 roku.