Katakumby te zostały odkryte w 1859 r. I są jednym z najlepszych przykładów budowli pochówkowych społeczności żydowskiej Rzymu, już obecnych w tym mieście już w II wieku pne, które stały się coraz liczniejsze, zwłaszcza w czasach Imperium. Dostęp do katakumb odbywa się przez ogromną prostokątną salę, pierwotnie otwartą, a następnie podzieloną na dwie i przykrytą sklepieniem, prawdopodobnie w celu wykorzystania jako synagoga.

Tunele mają „ukształtowane” grobowce, tj. wykopane w podłodze, a także murowane loculi, arcosolia i charakterystyczne grobowce Kôchim, pochodzenia fenickiego, składające się z lokusów piecowych na kilku poziomach . Niektóre malowane kabiny przedstawiają nie tylko motywy kwiatowe i zwierzęta, ale także tematy typowe dla wiary żydowskiej, takie jak Arka Przymierza i siedmioramienny świecznik.
Są ciekawie inskrypcje hebrajskie. Katakumby osiągnęły maksymalny rozwój w III i IV wieku naszej ery.