W czasie francuskiej okupacji Rzymu (1808-1814) edykt napoleoński (St-Cloud, 1804) został również zastosowany do miasta i zobowiązał do pochówku zmarłych poza obszarami miejskimi w celu uniknięcia rozprzestrzeniania się epidemii . Obszar wybrany na cmentarz przylegał do bazyliki San Lorenzo fuori le Mura, która została również zbudowana na poprzednim rzymskim cmentarzu Ciriaca. Po kilku początkowych operacjach Valadiera, papież Pius IX powierzył dzieła Virginio Vespignani, również tu pochowany, który zbudował Quadriportico, kościół Santa Maria della Misericordia i wyższą strefę pochówku: Pincetto.

Monumentalny trójramienny korytarz ozdobiony czterema ogromnymi posągami siedzącymi (reprezentującymi Milczenie, Dobroczynność, Nadzieję i Medytację) został ukończony później. Architekt Gioacchino Ersoch zaprojektował strefy pochówku dla Żydów i niekatolików, budynek autopsji i aleję kaplic. Dzisiejszy układ następuje po bombardowaniu aliantów przedmieścia San Lorenzo 19 lipca 1943 r., Które również uszkodziło część cmentarza i pobliskiej bazyliki.

Wśród wielu grobów, charakteryzujących się rzeźbami inspirowanymi klasycznymi tematami, realizmem i symboliką, znajdują się rzeźby Ernesto Nathana, burmistrza miasta z lat 1907–1913; poeci romańscy Pascarella, Trilussa i Belli; architekci Piacentini, ojciec i syn, i Gaetano Koch; i malarze Balla, Roesler-Franz i Maccari. Pochowani są tu także aktorzy Ettore Petrolini, Checco i Anita Durante, Aldo Fabrizi i Alberto Sordi, a także reżyser Roberto Rossellini.



Centrum dokumentacji
Znajduje się w holu wejściowym Quadriportico, zachowuje filmy o starej technice malarstwa pogrzebowego realizowanego emalią na kamieniu lawowym; dokumenty fotograficzne na nagrobkach i kaplicach oraz dokumenty wideo na temat historii Verano i jego bombardowania w 1943 r.