Palazzo Barberini został zaprojektowany przez Maderno i zbudowany na miejscu poprzedniej Villa Sforza, dla Matteo Barberini, który został papieżem z tytułem Urban VIII. Po śmierci Maderno w 1629 roku Gian Lorenzo Bernini przejął kontrolę nad budową.

Główna fasada, która jest otoczona dwoma skrzydłami, w stylu rzymskiej willi wiejskiej, jest dziełem Berniniego. Przez nałożenie trzech poziomów dołączonych kolumn i płytkich pilastrów, aby obramować dwa piętra ogromnych okien nad otwartym gankiem na poziomie gruntu, stworzył poczucie godności i powagi odpowiednie dla rodziny Barberini.

Jednym ze współpracowników Berniniego był Francesco Borromini. Borromini pozostawił swój ślad w dwóch małych, ciekawych, górnych oknach w sekcjach pośrednich łączących skrzydła z centralnym blokiem budynku.

Okna w tylnej fasadzie zostały ozdobione przez Borrominiego, który zaprojektował również zakrzywione schody po prawej stronie, odpowiadające prostokątnym schodom głównym po przeciwnej stronie, które zaprojektował Bernini.

Ten ostatni jest również odpowiedzialny za centralny hol, dwa piętra i sąsiedni owalny pokój z jego harmonijnymi klasycznymi proporcjami, który podejmuje typowy temat Berniniego, eliptyczny plan.

Wielką salę urządził Pietro da Cortona, który pracował nad nią od 1633 do 1639 roku: alegoryczny temat wywodzący się od poety Francesco Braccioliniego koncentruje się na „Triumfie Opatrzności” i miał na celu wywyższenie chwała papieskiej rodziny.

Dzięki jedności Włoch obszar otaczający Palazzo Barberini był zaangażowany w budowanie jerry i zmiany nowej stolicy, Rzymu.

Plac był centrum ważnego skrzyżowania: przez Veneto, które połączyło nową dzielnicę zbudowaną po rozbiórce willi Ludovisi; powiększony i odnowiony przez del Tritone; nowy via Barberini zakończył się w 1932 roku, co zakończyło wykopanie starego wejścia do pałacu, którego monumentalne drzwi zostały już usunięte wraz z budową starego hotelu Bristol.