Założona przez Pietro, kapłana z Illirii, między 422 a 432 rokiem, na antycznym „Titulus Sabinae” prawdopodobnie wzniesionym w domu opiekuna Sabiny, który następnie utożsamiał się ze świętym o tym samym imieniu z Umbrii. W 824 r. Dodano „Schola Cantorum”, ręką papieża Eugenio II.

W 1222 r. papież Onorio III przekazał go San Domenico na jego Ordine i przy tej okazji zbudowano dzwonnicę i ładny klasztor. Kolejne fazy odbudowy były kontynuowane, aż do wewnętrznej transformacji z rąk Domenico Fontany w 1587 roku. Podczas dwóch lat wojen światowych kontynuowano całkowite wyzdrowienie kościoła, do tego stopnia, że ​​faktycznie reprezentuje on najdoskonalszy typ chrześcijański bazylika z CV

Fasada, poprzedzona atrium, składa się z arkad wspartych na czterech antycznych marmurowych kolumnach w kształcie spirali i czterech granitowych, które trzymają fragmenty płyt, sarkofagi z epoki cesarskiej i ruiny antycznych barier . Środkowy portal kościoła, który ma ładną klasyczną marmurową ramę, jest zamknięty cennymi skrzydłami wykonanymi z drewna cyprysowego, z ulgą odtwarzającą sceny z Antico i Nuovo Testamento.

Wnętrze, jasne, szerokie i uroczyste, podzielone jest trzema nawami przez dwadzieścia cztery korynckie kolumny karbowane. Z oryginalnej dekoracji z dnia C. V znajduje się tylko duży pas mozaiki z napisem z ładnymi złotymi literami na jasnoniebieskim tle, na którym widnieją nazwiska Pietro di Illiria i Papieża z tamtego okresu, Celestino I. Jest to jedyny kościół, który miał przywilej posiadania sprężyny chrzcielnej.